اسرار آمیزترین مناطق جهان

غاری که می توان در آن با هواپیما پرواز کرد

مجله نشنال جئوگرافیک"National Geographic "در اولین شماره‌ی خود در سال ۲۰۱۱ به معرفی یکی از بزرگترین غارهای دنیا به نام "هانگ سون دونگ" در ویتنام پرداخته است.غار "هانگ سون دونگ" در ویتنام دارای یک جنگل داخلی است. این غار به حدی وسیع است که برای وارد شدن به آن باید از یک مسیر عمودی به ارتفاع یک آسمانخراش 40 طبقه پایین رفت.در آستانه ورود به "هانگ سون دونگ"، یک ستون غول پیکر از رسوبات کربنات کلسیم، همانند برجی بلند در برابر دیدگان مکتشفان این غار عظیم ظاهر می‌شود.

در آوریل 2009 تیمی متشکل از مکتشفان انگلیسی و ویتنامی شروع به اکتشاف "هانگ سون دونگ" کردند و دریافتند که زیر جنگل‌های بارانی در مرز میان ویتنام و لائوس، غاری خیره کننده به طول بیش از 4 کیلومتر و در برخی نقاط با ارتفاع بیش از 180 متر، امتداد یافته است.

بررسی‌ها نشان داد که یک رودخانه زیرزمینی، بین دو تا پنج میلیون سال قبل، این غار را در زیر این جنگل بارانی حفر کرده است.مکتشفان از سال 1990 به این منطقه اعزام می‌شوند و تاکنون توانسته‌اند بیش از 150 غار را کشف کرده و بیش از 140 کیلومتر تونل، در داخل این غارها نشانه گذاری کنند.

"هوارد و دب لیمبرت" زن و شوهری هستند که از سال 2009 اکتشاف در این غار را آغاز کرده و به سرعت توانستند بخش‌هایی از این غار عظیم را بیابند که نفوذ نور به داخل آن باعث شده بود درختان جنگل نیز درون غار راه یافته و در آن به رشد و نمو بپردازند.

محققان دانشگاه پوردو، که بخشی از تیم اکتشاف سال 2010 این غار را تشکیل می‌داده‌اند، می‌گویند به راحتی می‌توان یک هواپیما را در میان بخش‌هایی از این غار حرکت داد، البته بهتر است کسی چنین تجربه ای را آزمایش نکند!

بر اساس گزارش دیسکاوری، طول این غار تا به حال 6 هزار و 500 متر محاسبه شده و در بخش‌هایی ارتفاع آن به 200 متر و وسعت آن به 80 متر می رسد، به شکلی که می‌توان آن را با یک شهر کوچک و یا با تالار اصلی شهر فیلادلفیا مقایسه کرد.

بر اساس گزارش دیسکاوری، در حالی که در جهان غارهای طولانی‌تر و عمیق‌تری وجود دارند، ابعاد مسیرهای زیرزمینی غار هانگ سون دونگ" این ساختار طبیعی را به عظیم‌ترین غار جهان تبدیل کرده و رکورد پیشین غار Deer را در جزیره بورنئو شکسته است.

 جزیره ایستر و موآی که به بهشت نگاه می‌کند

جزیره ایستر یا راپانویی جزیره‌ای کوچک، پر از پستی و بلندی و اکنون بدون درخت از منشا آتشفشانی می‌باشد. این جزیره غیرعادی‌ترین منطقه دورافتاده جهان خوانده شده است، اما چیزهای دیگری هم هست که این مکان را از مکان‌های دیگر روی کره زمین مجزا می‌سازد.

این جزیره در ۳۶۰۰ کیلومتری غرب شیلی واقع شده است. جزیره ایستر یکی از جزایر مسکونی منفرد جهان می‌باشد. این جزیره تقریباً مثلثی شکل است و مساحت آن ۶١۶٣ کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر ٣٧١٩ دارد. این جزیره متشکل از ۳ کوه آتشفشانی می‌باشد.

جزیره ایستر به‌خاطر تندیس‌های عجیب باستانی خود که «موآی» نام دارند، معروف است.مجسمه‌های غول پیکری که قرن‌هاست مردم را مجذوب کرده‌اند. این مجسمه‌ها اشکالی از قبیل خدایان یا نگهبان مردگان را نمایش می‌دهند. این مجسمه‌ها مهمترین مظهر فرهنگی جزیره ایستر هستند که 288 عدد از آن، روی سکوهای عظیمی ایستاده‌اند. فاصله این سکوها از هم حدود یک و نیم مایل است و یک نوار تقریبا سراسری به دور جزیره بوجود آورده است. 600 موآی دیگر که در مراحل مختلف تکامل هستند، در سرتاسر جزیره پراکنده‌اند. حتی در معادن و کنار جاده‌های قدیمی و کنار ساحل. بسته به اندازه و وزن موآی‌ها، تخمین زده می‌شود که بین 50 تا 150 نفر برای حمل آنها توسط غلطک‌های چوبی و سورتمه نیاز بوده است.

تعدادی از موآی‌ها دارای کلاه یا تاج‌های قرمز رنگی هستند که دلیل آن نامشخص است. ولی برخی از باستان شناسان می‌گویند که اینگونه موآی‌ها مفهوم آیینی خاصی داشتند و یا شاید برای یک طایفه یا خانواده بخصوصی مقدس بوده است.بر طبق آخرین تحقیقات باستان شناسانی، 887 مجسمه سنگی یکپارچه در موزه و در جزیره، شناسایی شده است. این مجسمه‌ها نیم‌تنه هستند و به "سرهای جزیره ایستر" مشهورند. برخی از مجسمه‌ها از زیر خاک بیرون آورده شده‌اند.

زمان ساخت این مجسمه‌ها دقیقا معلوم نیست و گمان می‌رود بین ۱۵۰۰-۱۷۰۰ و ۱۰۰۰-۱۵۰۰ میلادی ساخته شده باشند. تقریبا 95 درصد موآی‌ها ساخته شده، از خاکستر یا سنگ آتشفشانی متراکم می‌باشند. تمام مجسمه‌های ایستاده (50 عدد در کل) در زمان حاضر دوباره برپا شده‌اند. بزرگترین مجسمه‌ی برپا شده، "Paro" نام دارد که تقریبا 10 متر ارتفاع و 75 تن وزن دارد. یک مجسمه نیمه تمام یافت شده که در صورت اتمام 21 متر و 270 تن وزن داشت. تقریبا تمام مجسمه‌ها از یک سبک خاص با سرهای بزرگ و بی‌تناسب پیروی کرده‌اند.ارتباط عجیبی بین مجسمه‌ها و ساکنان جزیره ایستر در احترام به عقاید خود و قربانی کردن برای معبودان خود و حتی نوعی سحر و جادو وجود دارد.

مجسمه‌های غول پیکر، به ظاهر برای تهدید ساخته شده بودند تا بیگانگان را از آنجا دور نگه دارند.آنها شبیه نگهبانان خاموشی هستند که در مقابل مهاجمان حالت تدافعی گرفته‌اند. مجسمه‌های عجیب و غریب با سرهای ترسناک که به منظور محافظت، رو به دریا دارند. اگر چه آنها، گورستانی مانند استون هنج ندارند، ولی دیوارها و کارهای سنگی ساکنان جزیره استثنایی بوده است و با بناهای گورستان‌های مصر و پرو رقابت می‌کنند. "خیلی ساده می‌شد باور کنیم این مجسمه‌ها مانند خیلی چیزهای دیگر به وسیله بشقاب پرنده‌ها به اینجا آمده‌اند، ولی اینگونه نیست.

خطوط نازکا و اشکال عجیب آن

خطوط نازکا مجموعه‌ای از خطوط است که در صحرای نازکا، یک دشت بایر، واقع شده است. این دشت ۸۰ کیلومتری، بین شهرهای نازکا و پالیا در پرو کشیده شده است. در سطح شن‌های بیابان پامپا در حدود 300 شکل حک شده که شامل فرم‌های هندسی و تصاویر حیوانات و پرندگان و شکل‌های دیگر می‌باشد.این اشکال تنها از آسمان و بالا، به وضوح قابل رویت هستند. از این رو حدس زده می‌شود که مردم نازکا هرگز نتوانستند کاری را که خلق کرده‌اند، به صورت منسجم ببینند. 

این خطوط به‌وسیله ذوب اکسید آهن که با سنگ ریزه اندود شده بود، ساخته شده که سطح صحرای نازکا را پوشانده است. همانطور که گفته شد در این دشت چند صد خط ساده و شکل‌های هندسی و همچنین بیش از ۷۰ شکل حیوان، حشره و انسان وجود دارند. مساحتی که این خطوط را پوشش می‌دهد، تقریباً ۵۰۰ کیلومتر مربع بوده است و بزرگ‌ترین شکل‌ها در حدود ۲۷۰ متر درازا دارد. این خطوط به دلیل خشکی بسیار زیاد، باد کم و شرایط آب و هوایی ثابت منطقه، باقی مانده‌اند. صحرای نازکا که یکی از خشک‌ترین مناطق زمین است، دمای حدود ۲۵ درجه سانتیگراد دارد.

با بررسی نقشه خطوط نازکا موضوعات زیر مطرح می‌شود:

طبق باور مردم این اشکال را گروهی از افراد به اسم نازکا ساخته‌اند، اما چرا و چگونه آنها این شگفتی‌های جهان را خلق کردند که اصلا قابل توضیح و تشریح کردن نیستند؟

از وقتی که مشخص شد خطوط نازکا به جز از یک جایگاه بالاتر قابل رویت نیستند، حدس زده می‌شود که مردم نازکا هرگز نتوانسته اند حاصل کارشان را از جایگاه بالاتر ببینند!

بنابراین فرضیه‌ها و تصورات خیلی زیادی در مورد توانایی‌های سازندگان و انگیزه‌های آنان وجود دارد.

استون هنج انگلستان، رازی سر به مهر

دوایر سنگی استون هنج، یكی از عجایب جهان باستان و از مشهورترین محوطه‌های باستانی امروز جهان است كه از سال ۱۹۸۶ در فهرست میراث جهانی یونسكو ثبت شده است. قدمت این محوطه باستانی، كه در دشت سالزبری در ویلت شایر انگلستان واقع شده است، به عصر نوسنگی و عصر مفرغ برمی‌گردد. دوایر سنگی استون هنج یكی از عجایب جهان باستان و از مشهورترین محوطه‌های باستانی امروز جهان است كه از سال ۱۹۸۶ در فهرست میراث جهانی یونسكو ثبت شده است. 

استون هنج از دو دایره سنگی متحد‌المركز تشكیل شده است كه ارتفاع سنگ‌های دایره درونی آن به ۶ متر و وزن‌شان به حدود ۵۰ تن می‌رسد. به عقیده كارشناسان، استون هنج در چند مرحله و در یك بازهٔ زمانی هزارساله، از ۳ هزار تا ۲ هزار سال پیش از میلاد مسیح،ساخته شده است. ساخت استون هنج در زمان خود یك شاهكار مهندسی و مستلزم انگیزه، وقت و نیروی انسانی بالایی بوده است. با این حال تا امروز دلیل ساخت استون هنج روشن نشده است، هر چند تئوری‌های زیادی در مورد كاربرد و دلیل ساخت این دوایر سنگی وجود دارد، كه هنوز هیچ یك از آن‌ها به یقین ثابت نشده‌اند.

دایره بیرونی استون هنج كه قطر آن به ۱۱۵ متر می‌رسید، از سنگ‌های نسبتاً كوچكتری ساخته شده است و دو شكاف كه به عنوان ورودی عمل می‌كرده‌اند، درشمال شرقی و جنوب آن قرار دارد. در قرن هفدهم، جان اوبری،باستان شناس انگلیسی در لبهٔ درونی این دایره، ۵۶ گودال كشف كرد كه به نام خود او مشهور شدند. بر اساس یك نظریه، این گودال ها احتمالاً روزی الوارهایی را به صورت ایستاده در خود جای داده بودند، اما تاكنون هیچ مدركی كه این فرضیه را تأیید كند به دست نیامده است.دایره درونی استون هنج در حدود هزار سال بعد ساخته شده است. در این زمان حدود ۷۴ تخته سنگ عظیم، كه وزن بعضی از آن‌ها به ۵۰ تن می‌رسید، از كوه‌های مارلبورگ، در فاصله ۳۰ كیلومتری شمال استون هنج به این محل آورده شدند.

 از این تعداد، ۳۰ تخته سنگ، دایرهٔ درونی به قطر سی‌متر را تشكیل می‌دهند، ۲۹ تخته سنگ، به صورت افقی روی این تخته سنگ‌های ایستاده، قرار گرفتند و ۱۵ تخته سنگ آخر هم كه از بقیه سنگ‌ها عظیم‌تر هستند، به شكل یك نعل اسب درون این دایرهٔ دوم قرار گرفتند.مطالعات كارشناسی كه به تازگی صورت گرفته، نشان می‌دهد برای انتقال این سنگ‌های ۵۰ تنی از مارلبورگ داون به محل فعلی‌شان، باید لااقل ۶۰۰ مرد قوی هیكل در عملیات انتقال این سنگ‌ها شركت می‌كردند.در طول سال‌های گذشته، ساخت این بنای سنگی عظیم به اقوام مختلفی نسبت داده شده است، اما قوم سازنده استون هنج تا امروز هنوز مشخص نشده است. بر اساس پرطرفدارترین نظریه، ساخت استون هنج توسط اقوام نوسنگی، در حدود ۵ هزار سال پیش آغاز شد و بعدها توسط قوم دیگری كه به تازگی شكوفا شده بود، ادامه یافت. برخی كارشناسان احتمال می‌دهند این قوم دوم كه به قوم بیكر مشهور شده اند، از قسمت قاره‌ای اروپا به انگلستان آمده باشند، اما تاكنون هیچ مدركی كه این نظریه را تأیید كند به دست نیامده است.

استون هنج و ستاره شناسی در جهان باستان

نخستین مطالعات علمی در استون هنج در سال ۱۷۴۰ میلادی توسط ویلیام استاكرلی صورت گرفت. استاكرلی، نخستین نقشه دقیق از استون هنج را تهیه كرد و با مطالعه این نقشه متوجه ارتباط احتمالی این بنا و حركت خورشید و ستارگان شد. استون هنج در جهت شمال شرقی ـ جنوب غربی ساخته شده است و احتمالاً سازندگان آن هنگام ساخت آن قصد پیش‌بینی نقاط اعتدال بهاری و پاییزی (زمانی كه طول روز و شب با یكدیگر یكسان می‌شود) و نقاط انقلاب تابستانی و زمستانی (بلندترین روز و بلندترین شب سال) را داشته‌اند.بنا بر مطالعات انجام شده در استون هنج، در نقطه انقلاب تابستانی، یعنی روز ۲۱ ژوئن، خورشید از شمالی‌ترین بخش دایره بیرونی طلوع می‌كند و نخستین اشعه‌های آن درست از میان نعل اسب درونی رد می‌شود.

به گفته كارشناسان، بسیار بعید است كه چنین چیزی صرفاً بر اثر تصادف به وجود آمده باشد.اما داغ ترین بحث و جدل‌های علمی، پس از چاپ كتاب رمزگشایی از استون هنج، نوشته جرالد هاوكینز، ستاره شناس انگلیسی در سال ۱۹۶۳ درگرفت. هاوكینز در كتاب خود بر ارتباط استون هنج با حركت ستارگان و نقاط اعتدالین و انقلابین تأكید كرد و گفت كه از استون هنج در دوران باستان، برای پیش بینی كسوف و خسوف خورشید و ماه استفاده می‌شده است. اما این نظریه در سال‌های اخیر و از سوی باستان شناسان و كارشناسانی چون ریچارد اتكینسن رد شده است.

این کار یک شاهکار جالب مهندسی محسوب می‌شود و افسانه‌های بسیاری هست که قدرت و توانایی را منعکس می‌کند تا توضیح دهد چگونه انسان‌های اولیه این سنگ‌های سنگین را حمل و جابجا کرده‌اند.

حتی در خلال افسانه‌های آرتور، از استون هنج نام برده شده و اسم فردی به نام مرلین به عنوان معمار ذکر شده است.استون هنج امروزه یكی از بزرگترین جاذبه‌های فرهنگی و توریستی كشور انگلستان است، به طوری كه سالانه نزدیك به یك میلیون توریست انگلیسی و خارجی از این محوطه باستانی دیدن می‌كنند.در سال‌های اخیر، عبور یک اتوبان از نزدیكی استون هنج و ترافیك سنگین آن، باعث به خطر افتادن تمامیت و منظر استثنایی این محوطه در میان دشت سالزبری شده است.

در حال حاضر، بنیاد میراث انگلستان مشغول مطالعه طرح‌هایی در مورد عبور جاده از یك تونل زیرزمینی و ساخت یك مركز توریستی در مجاورت استون هنج است كه هنوز هیچ كدام از این طرح‌ها قطعی نشده‌اند.در عین حال بررسی‌های علمی در مورد استون هنج نیز ادامه دارد و هر روز فرضیات جدیدی درباره چگونگی و علت ساخت این بنای سنگی منحصر به فرد مطرح می‌شود. با این وجود هنوز هیچ یك از این تئوری‌ها نتوانسته‌اند توضیحی قانع كننده و همه جانبه در مورد استون هنج فراهم كنند و به این ترتیب راز این محوطه باستانی ۵ هزارساله تا امروز سر به مهر باقی مانده است.